Bethany Webster – Odkrywanie wewnętrznej matki

W książce Odkrywanie wewnętrznej matki Bethany Webster łączy badania nad zjawiskiem traumy, teorię feministyczną i nauki psychologiczne z osobistą historią relacji z matką. Opisuje konsekwencje, jakie niesie ze sobą utrwalona przez patriarchat i przekazywana z matek na córki międzypokoleniowa trauma, próbując zrozumieć, jak można przerwać ten destrukcyjny cykl. Stara się odpowiedzieć na pytanie, dlaczego kobiety często są nieśmiałe i ciche, dlaczego nie pozwalają sobie na rozwój zawodowy i osobisty. Zastanawia się, co takiego napędza niepewność i brak pewności siebie, których tak często doświadcza wiele kobiet.

Przyczyn kobiecej traumy autorka upatruje w systemowym pozbawieniu praw kobiet przez patriarchat, które to zjawisko nazywa „matczyną raną”. Wyjaśnia, że cykl ten jest utrwalany przez zranione matki, które nieświadomie przekazują swoim córkom krzywdzące przekonania i zachowania. Jak pisze: „gojenie matczynej rany jest drogą do międzypokoleniowego uzdrowienia i transformacji, które są potrzebne, by zmienić losy przyszłych pokoleń. Lecząc ją, tworzymy lepszy świat dla siebie, naszych rodzin, naszych dzieci i dla samej Ziemi.”

W serii wywiadów i tekstów z lat 1985-1992 analityczka jungowska Marion Woodman, autorka bestsellerowych książek, mówi o seksualności, twórczości, relacjach, uzależnieniach, uzdrawianiu ciała i duszy, duchowości w kontekście indywidualnego rozwoju, stanu naszej kultury i Ziemi. Wątkiem łączącym jest świadoma kobiecość – zdolność odniesienia się do siebie samego i świata, która wykracza poza patriarchalne myślenie zdominowane przez pierwiastek władzy. Wspaniała lektura zarówno dla wszystkich, którzy znają i kochają Marion Woodman, jak i dla tych, którzy dopiero poznają jej prace. Jak zwykle w książkach Marion, jej opowieści są wskazówkami na drodze wewnętrznego rozwoju, a jednocześnie dostarczają wiedzy z perspektywy duszy, łączącej różne wymiary doświadczenia. 

Podczas gdy tożsamość społeczna kobiet w średniowiecznym społeczeństwie opierała się głównie na rytuale małżeństwa, tożsamość mężczyzn wynikała z przynależności do określonych grup. Rycerze, mnisi, studenci i członkowie cechów przechodzili proces inicjacji w ramach swoich unikalnych subkultur.

W książce Od chłopców do mężczyzn Ruth Mazo Karras dokładnie śledzi ten proces socjalizacji, krok po kroku badając średniowieczne pojęcie męskości, które odróżniało mężczyznę od chłopca, kobiety, a nawet zwierzęcia.

Analizując proces formowania się dorosłej męskiej tożsamości w XIV i XV wieku, Karras przygląda się rolom mężczyzn przez pryzmat trzech różnych grup społecznych, obrazujących jednocześnie część ówczesnej stratyfikacji społecznej, czyli: rycerstwo i dwór, studenci i uniwersytety, rzemieślnicy i cechy. Wskazuje, że w późnym średniowieczu mężczyzn definiowano jako przeciwieństwo kobiet, ale nie było to jedynym czynnikiem determinującym ich rolę w społeczeństwie. Rycerze dowodzili swojej wartości poprzez stosowanie przemocy wobec innych mężczyzn, ale także wykazując się umiejętnością kontrolowania kobiet. Studenci okazywali wartość w dysputach, a także przez znajomość łaciny i umiejętne wykorzystywanie intelektu i narzędzi logicznych w starciach z innymi mężczyznami. Rzemieślnicy natomiast udowadniali swoje męstwo, osiągając niezależność jako gospodarze i głowy rodziny.

W życiu kobiety najbardziej złożoną, a przy tym najsłabiej zbadaną relacją jest jej więź z ojcem. Kiedy jest z nim blisko, często nazywana jest „córeczką tatusia”. Choć brzmi to uroczo w dzieciństwie, w późniejszym okresie córka ojca płaci wysoką cenę za swój uprzywilejowany status. Dążąc do  ojcowskiej aprobaty, ochrony i miłości, często dystansuje się od matki i odrzuca własną kobiecą naturę. Na skutek identyfikacji wyłącznie z ojcem rozwój kobiety zatrzymuje się w okresie dzieciństwa. 

Tę nieodkrytą dla współczesnego społeczeństwa relację bada Maureen Murdock w książce Córki ojców. Zrywanie splątanych więzi, sięgając po mity, baśnie, studia przypadków i psychologię Carla Gustava Junga. Przedstawia fascynujące spojrzenie na osobisty i kulturowy problem, jakim jest potężny wpływ wyidealizowanego ojca na córkę. Analizuje, w jaki sposób ta wyjątkowa relacja odbija się na każdym aspekcie życia kobiety, w tym na jej więź z matką. Pokazuje ogromne korzyści, jakie płyną z uzdrowienia relacji ojciec–córka i dowodzi, że rozplątując tę więź, kobieta może się nauczyć, jak traktować samą siebie z szacunkiem i odzyskać zdrowe, zrównoważone poczucie siebie.

W życiu kobiety najbardziej złożoną, a przy tym najsłabiej zbadaną relacją jest jej więź z ojcem. Kiedy jest z nim blisko, często nazywana jest „córeczką tatusia”. Choć brzmi to uroczo w dzieciństwie, w późniejszym okresie córka ojca płaci wysoką cenę za swój uprzywilejowany status. Dążąc do  ojcowskiej aprobaty, ochrony i miłości, często dystansuje się od matki i odrzuca własną kobiecą naturę. Na skutek identyfikacji wyłącznie z ojcem rozwój kobiety zatrzymuje się w okresie dzieciństwa. 

Tę nieodkrytą dla współczesnego społeczeństwa relację bada Maureen Murdock w książce Córki ojców. Zrywanie splątanych więzi, sięgając po mity, baśnie, studia przypadków i psychologię Carla Gustava Junga. Przedstawia fascynujące spojrzenie na osobisty i kulturowy problem, jakim jest potężny wpływ wyidealizowanego ojca na córkę. Analizuje, w jaki sposób ta wyjątkowa relacja odbija się na każdym aspekcie życia kobiety, w tym na jej więź z matką. Pokazuje ogromne korzyści, jakie płyną z uzdrowienia relacji ojciec–córka i dowodzi, że rozplątując tę więź, kobieta może się nauczyć, jak traktować samą siebie z szacunkiem i odzyskać zdrowe, zrównoważone poczucie siebie.